[Naruto]SasuxSaku - Nasza miłość

Zamówienie dla Mikii

   – Sasuke zamierzasz cokolwiek zrobić w tej sprawie? – Chłopak mógł przysiąc, że głos Naruto jeszcze nigdy nie brzmiał tak straszliwie poważnie. – Wiesz, że jeśli nie wrócisz…

   No jasne… Dramatyczne urwanie zdania. W tym momencie Uchiha powinien wybuchnąć okrutnym śmiechem prosto w jego twarz, jak na czarny, niereformowalny charakter przystało. A bardzo lubił myśleć o sobie w ten sposób.

   Noc była dużo jaśniejsza od swoich poprzedniczek. Miliony gwiazd, a z perspektywy dwóch przyjaciół, małe światełka rozwieszone na atramentowym firmamencie wydawały się być liczniejsze niż kiedykolwiek wcześniej, a srebrzystobiały księżyc w kształcie rogala równie dobrze mógłby być najszczerszym uśmiechem. Nawet powietrze, o tej porze roku zwykle suche, duszne i gorące, teraz pachniało najpospolitszą świeżością. Sasuke nigdy nie pomyślał nawet, że nawet taki chłód może kiedyś być przyjemny.

   – Naruto, przemów mu w końcu do rozsądku i wracajcie do nas! – Kakashi wychylił się przez okno, chcąc mieć lepszy widok na swoich podopiecznych. Z głębi budynku dudniła popowa muzyka. I dzikie okrzyki bandy dzieciaków cieszących się swoim życiem. Bandy młodych ludzi.

   – Jeśli nie wrócisz… – kontynuował Uzumaki – Sprawisz jej tylko przykrość. Jej i sobie. Wiesz doskonale, że…

   – Wiem różnie rzeczy o różnych rzeczach! – przerwał mu Sasuke. Uchiha poczuł, jak ze złości dostaje przypływów gorąca, dlatego też drżącą ręką poluzował krawat. – Ale to bez sensu. To, że krowa to większe zagrożenie dla środowiska niż samochód, nie sprawi, że przestanę jeść wołowinę, a zamiast tego zacznę wozić swój tyłek, tak samo, jak to, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat wyginęło siedemnaście gatunków, a na ich miejsce już tylko w ciągu ostatniego roku, odkryto dwadzieścia jeden nowych! Kogo to obchodzi?!

   Obydwoje milczeli, nawet na siebie nie patrząc. Naruto wbił wzrok w okno, przez które widział dwoje zielonych, zmartwionych oczu, natomiast Sasuke gdzieś w dal, poza horyzont. Obydwoje chcieli rzeczy wykluczających siebie nawzajem i żaden z nich nie był przyzwyczajony do kompromisu. Nie lubili ustępować nikomu i w niczym. Być może jest to trochę szalone, ale tylko dzięki temu jeden był w stanie zrozumieć drugiego. Żeby móc dzielić ze sobą ból zbyt dużych ambicji związanych z własną osobą.

   – Ją to bardzo obchodzi. Sasuke… To już nie chodzi o ciebie, czy o mnie. Choć raz zwróć uwagę na jej uczucia! Wiem doskonale, że tobie to nie na rękę. Mi też coś takiego nie byłoby w smak, ale zadaniem mężczyzny. Tym pierwszym, pierwotnym i najważniejszym zadaniem mężczyzny jest sprawić, by kobieta która go sobie wybrała, była szczęśliwa. Ona cię kocha, rozumiesz to?

   Uchiha prychnął, chowając ręce w kieszeni. Ta przyjemna noc była doskonałą na samotny spacer. Odwrócił się na pięcie, wzruszając ramionami.

   – To pytanie świadczy, że nieważne jakiej udzielę ci odpowiedzi, ty i tak przygotowałeś dłuższy monolog na ten temat. Nie mam ochoty tego słuchać! – rzucił blondynowi.

   I odszedł. Tak po prostu.

  

   Naruto nie miał pojęcia, jak powinien się teraz zachować. Nie stanie przecież przed Sakurą i nie powtórzy jej swojej rozmowy z Sasuke. Nie zasłużyła na to.

   Co za kretyn! Gdyby tylko był na jego miejscu… Już dawno byłby z nią, przecież świetna z niej dziewczyna… Chłopak ociężale wszedł do budynku szkoły, skąd dobiegł go duszący zapach zmieszanych perfum i ciche dźwięki kolejnego już wolnego tańca tego wieczoru. Jak ona się bawi? Bez wątpienia chyba ktoś zaprosił ją do wspólnej zabawy?

   Serce stanęło Uzumakiemu w gardle, kiedy na sali zobaczył ją… siedzącą wśród kilku sztywnych chłopaków ze spuszczoną głową. Z różowymi włosami, w różowej sukience, o lekko zaróżowionej skórze przypominała delikatną różyczkę pozbawioną kolców. Absolutnie była zbyt delikatna, żeby jakkolwiek ją atakować. Jak Sasuke, może odrzucać taki skarb?

   Zebrał się w sobie i sprężystym krokiem podszedł do niej. Dotykając jej ramienia, spojrzał głęboko w jej zielone oczy i, oczarowany jej wewnętrznym blaskiem, mimowolnie zapytał:

   – Zatańczysz ze mną? – W pierwszym odruchu odwróciła się, szukając kogoś innego. Na jej twarzy przemieszała się nadzieja z wyczekiwaniem, a kiedy nie ujrzała tego, kogo się spodziewała, Sakurze nie pozostało nic innego, jak ująć ramię Naruto i wstać. A jej blask zgasł.

   – No jasne – odparła, siląc się na uśmiech. To nie było to, czego pragnął dla niej.

   – Przepraszam, ale moja rozmowa z nim nie była odkrywcza… – Poprowadził przyjaciółkę na parkiet, po czym przytulił ją. – Sama najlepiej wiesz, jaki jest Sasuke.

   Milcząc, obydwoje kołysali się w rytm muzyki. Teraz, chyba już wszystko przepadło, a ich trzyosobowa paczka rozpadła na zawsze. Chłopak usilnie ignorował uśmiechy kolegów i pokazywane ukradkiem kciuki w górę. Z jego perspektywy nie ma się czego śmiać. Bo to, co było najlepsze w całym szkolnym życiu właśnie się skończyło.

   Najpierw były kurczowo zaciśnięte dłonie, tak bezceremonialnie gniotące jego ukochaną, beżową marynarkę. Później był spazm targający jej drobnym ciałem, który dość jasno alarmował Naruto, że z nią jest coś nie tak. A na końcu było to co zawsze, czyli kompletna wiocha.

   Sakura zesztywniała, następnie niebezpiecznie zadygotała na swoich chudych nóżkach, po czym wybuchła pełnym bezsilności płaczem. Nikt się nie zdziwił, ani nawet specjalnie nie przejął jej reakcją. Wręcz przeciwnie – można było przewidzieć, że tak się stanie. Ostatnimi czasy ten scenariusz powtarzał się bardzo często. Ludzie powoli przechodzili z nim do porządku dziennego.

   – Naruto… Pomożesz mi wyjść? – zapytała cichutko, nadal ściskając w dłoni materiał jego marynarki. Była w tak nędznym stanie emocjonalnym, że chyba nikt, kto miał serce, nie odmówiłby jej.

   – No jasne – pewnie ujął ją pod rękę, czując na sobie ciekawski wzrok kolegów ze szkoły. Mama od samego początku powtarzała, że mało kto kończy ją szczęśliwie. Najwidoczniej i ich trójka nie wywinie się temu przekleństwu.

   Powietrze na zewnątrz wydawało się być lodowate. Chłód cieniutkimi igiełkami przeszywał skórę na ciele Uzumakiego, powodując nieprzyjemne dreszcze. Jedynie słodki, nieco ciężkawy zapach jej perfum trzymał go na zewnątrz.

   – Chcę po prostu to wiedzieć… – zaczęła nieco pewniejszym tonem. – I błagam powiedz szczerze! Czy to przez to, że jestem…

   – Absolutnie nie! Sasuke nie jest typem osoby, która miga się od zobowiązań!

   „Zwłaszcza tych, które sam założył na swoje barki” – pomyślał pospiesznie Naruto, choć zabrakło mu odwagi, by powiedzieć to na głos. W każdym innym przypadku, bez wahania mógł rzec, że zna Uchihę, ale od jakiegoś czasu miewał coraz większe wątpliwości.

  

   Nie wróciła już na bal absolwentów. Nie miała najmniejszej ochoty. Dlatego jej przyjaciel wezwał taksówkę, która w ciągu kilku najbliższych minut miała przyjechać po nią. To wszystko było po prostu najbardziej beznadziejnym końcem liceum, jaki można było sobie wyobrazić.

   Samochód, który nadjechał był jednym z tych starych, kanciastych trucicieli powietrza w kolorze wyblakłego złota. Kiedy Sakura otworzyła jego drzwi, wylało się na nią ciepłe, suche powietrze śmierdzące wonią mocnych papierosów.

   – Już kończysz zabawę? – Sasuke stał pod murami szkoły, trzymając jedną rękę w kieszeni. Drugą z kolei strzepywał popiół ze skręta, z nonszalancją, na którą tylko ktoś taki jak on mógł sobie pozwolić.

   – To nie taki koniec, jaki bym sobie życzyła, ale nie mam wyjścia. Nie chcę się bawić w takim stanie. – Wzruszyła ramionami, mając na dnie serca cichutką nadzieję, że może wystarczy, żeby przeprowadzili po prostu szczerą rozmowę… A wtedy… Wszystko samo się rozwiąże.

   W samym środku nocy zawiał ciepły wiatr, przynosząc ze sobą zapach róż, a księżyc schował się za jednym z wysokich wieżowców.

   – Przykro mi, że tak się stało. Jeśli będziesz potrzebowała czegoś dla was, wiesz gdzie będziesz mogła mnie znaleźć… – Chłopak zaciągnął się mocno dymem i po chwili wypuścił go z płuc, przyprawiając Haruno o nieprzyjemne dreszcze. Jednakże po tylu miesiącach życia w emocjonalnym milczeniu, postanowiła sobie w końcu powiedzieć mu co czuje. Jeśli tego nie zrobi teraz to już nie będzie niezdecydowanie, tylko zwykłe tchórzostwo.

   – Wolałabym nie musieć cię szukać. Wolałabym cię mieć cały czas przy sobie. Przy nas – odparła, usilnie wpatrując się w przystojną, choć niewzruszoną twarz Sasuke. – To nienajlepsze rozwiązanie – dodała.

   Widząc jego minę, przez chwilę była skłonna uwierzyć, że coś się zmieniło. Że coś w nim pękło i naprawdę ten wieczór może mieć jeszcze szczęśliwe zakończenie. Ale po kilku sekundach, w których najmłodszy Uchiha wyglądał na gotowego do zmiany decyzji, na nowo pojawiła się ta straszna maska obojętności.

   – Ale najłatwiejsze – oparł spokojnie.

   Wtedy nić porozumienia, która łączyła ich, została przerwana. Sakura nie chciała, by ich dziecko miało ojca, który wybiera najłatwiejsze drogi, bo w życiu nie chodzi o to.

   Pospiesznie wsiadła do taksówki, zostawiając go samego. Zgodnie z jego własnym życzeniem.